Warszawa, 30 lipca 2025r. - Szpital Specjalistyczny im. Świętej Rodziny podpisał umowę z Miastem st. Warszawa na realizację "Programu polityki zdrowotnej z zakresu profilaktyki i wczesnej diagnostyki depresji poporodowej na lata 2025-2027." Program jest skierowany do kobiet ciężarnych oraz kobiet do 12 miesięcy od porodu, zamieszkujących Warszawę, a także do personelu medycznego zaangażowanego w realizację PPZ.
Realizacja PPZ z zakresu profilaktyki i wczesnej diagnostyki depresji poporodowej na lata 2025-2027 jest odpowiedzią zarówno na rosnące rozpowszechnienie zaburzeń nastroju w populacji, jak i rosnącą świadomość społeczną na temat zdrowia psychicznego i jego wpływu na funkcjonowanie rodzin. Depresja poporodowa dotyka nawet kilkunastu procent kobiet po porodzie. Profilaktyka w formie badań przesiewowych w kierunku depresji poporodowej pozwoli na wczesne wykrycie choroby i tym samym wczesne podjęcie terapii. PPZ finansowany jest ze środków budżetowych Miasta Stołecznego Warszawy.
Choroby i zaburzenia psychiczne stanowią ważny problem zdrowotny, zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i społecznym. Rozwój cywilizacyjny przyczynił się do coraz większego rozpowszechnienia tego typu dysfunkcji. Depresja poporodowa jest szczególnym rodzajem zaburzenia nastroju, dotykającym coraz więcej kobiet w okresie po urodzeniu dziecka. Ten problem zdrowotny pogarsza jakość życia pacjentki, a pośrednio może również wpływać negatywnie na rozwój dziecka i zaburzać relacje w rodzinie. Depresję poporodową definiuje się ją jako występujące w ciągu miesiąca po porodzie objawy spełniające kryteria epizodu depresji. Zgodnie z amerykańską klasyfikacją DSM-V do postawienia diagnozy depresji poporodowej konieczne jest stwierdzenie występowania objawów depresji w okresie do sześciu miesięcy po porodzie. Obok typowych objawów depresji, takich jak poczucie beznadziejności lub przygnębienia, utrata zainteresowań oraz anhedonia, występują również: niska samoocena, obsesyjne myśli i obawy w związku z przekonaniem o własnej niewydolności w opiece nad dzieckiem, chwiejność emocjonalna, przekonanie, że dziecko sprawia wyjątkowe, większe niż inne dzieci, trudności w opiece, stany nasilonego lęku, poczucie osamotnienia, trudności w okazywaniu uczuć, myśli samobójcze.
Depresję poporodową należy odróżniać od przygnębienia poporodowego charakteryzującego się umiarkowanymi, przejściowymi zaburzeniami nastroju, występującymi trzy do pięciu dni po porodzie i ustępującymi zazwyczaj z końcem 2 tygodnia po porodzie.
Depresja poporodowa, mimo powszechności występowania, wciąż w wielu przypadkach pozostaje niezdiagnozowana i nieleczona. Ocena stanu pacjentki powinna być zawsze przeprowadzona na podstawie wywiadu nastawionego na aspekty psychologiczne i społeczne wraz z zastosowaniem odpowiednich narzędzi skriningowych. Najczęściej stosowaną skalą jest Edynburska Skala Depresji Poporodowej (EPDS). Wykorzystuje się ją do diagnozy depresji oraz do oceny nasilenia objawów w ciągu ostatniego tygodnia, poprzedzającego badanie. Kwestionariusz składa się z 10 pytań odnoszących się do najczęstszych objawów depresji, takich jak anhedonia, poczucie winy, niepokój, napady paniki, zmęczenie, zaburzenia snu, smutek/przygnębienie, płaczliwość, myśli samobójcze. Depresja poporodowa powinna być jak najszybciej leczona. Nieleczona depresja poporodowa prowadzi do poważnych konsekwencji, takich jak osłabienie więzi emocjonalnej matki z dzieckiem, zaburzenia w karmieniu piersią, negatywny wpływ na rozwój psychologiczny dziecka. Skutki te mogą trwale wpłynąć na jakość życia zarówno matki, jak i jej najbliższych.
Strona główna
